Vrijwilliger Abigail: haar verhaal

Ik landde in Tanzania na een zeer lange reis van 27 uur van mijn zeer kleine en rustige dorpje Enniskerry in County Wicklow, Ierland, naar de drukke en bruisende stad Dar es Salaam Tanzania, op de avond van 6 juli. Op het vliegveld werd ik verwelkomd door Charles, de zoon van Najma, die me naar het kinderdorp in Mkuranga bracht. 

Mijn eerste weekend in het kinderdorp was een lang weekend, omdat er op vrijdag een feestdag was, wat erg leuk was omdat ik hierdoor de moeders en de kinderen kon leren kennen voordat ik op maandag aan het werk ging. We maakten samen legpuzzels, we maakten armbanden met de sets die ik van huis had meegenomen, we speelden Pictionary in het zand, we tekenden plaatjes en we speelden enorm veel voetbal. De kinderen en de moeders begonnen mij wat Swahili te leren, wat ze hilarisch vonden als ik iets verkeerd uitsprak. 

Toen we op zondag na de kerk teruggingen naar het dorp, vertelde Emanuel dat de jongens 's middags een voetbalwedstrijd hadden tegen een plaatselijk team en vroeg of ik wilde kijken. Voordat ik het weet, ben ik van top tot teen gekleed in hun rode voetbaltenue en speel ik op blote voeten tegen het lokale team. Ik denk niet dat mijn voeten nog hersteld zijn, maar het was zo leuk.

In de Engelse les concentreerden we ons op de basiszinsopbouw. Onze focus lag hier zowel op het schrijven van basiszinnen als op het spreken van basiszinnen. Ik probeerde buiten het klaslokaal te observeren en in gedachten aantekeningen te maken van waar de jongens overdag mee worstelden in hun Engels, en concentreerde me daar vervolgens in de lessen op, zodat de lessen die ze leerden zowel nuttig waren als toepasbaar op hun dagelijks leven. Na de Engelse les ging ik naar de babyklas in hun klaslokaal, waar we met speelgoed speelden, dansten op Engelse liedjes die op de tv werden gespeeld en verhaaltjes vertelden.

Als de oudere kinderen rond 16.00 uur terugkwamen van de plaatselijke scholen, gaf ik ze een uur Engelse les. In deze les gaf ik grammatica en zinsbouw. Tijdens het grammaticagedeelte van de lessen behandelden we bijvoeglijke naamwoorden, werkwoorden, zelfstandige naamwoorden, het verschil tussen to, two en too en het verschil tussen jouw en jij. Vervolgens concentreerden we ons in het zinsbouwgedeelte van de lessen op het gebruik van de grammatica. zinnen leren schrijven en uitspreken. De kinderen waren leergierig en enthousiast, wat mijn werk veel gemakkelijker maakte.

Na het sporten was het tijd om ons klaar te maken voor het avondeten. Elk van de kinderen, ongeacht hun leeftijd, had vóór het eten een taak te doen, of het nu ging om schoonmaken, hun kleren wassen, de planten water geven of de moeders helpen met koken en het klaarmaken van het avondeten. Elke avond tijdens het eten ging ik aanschuiven bij een ander gezin. Tijdens het eten stelden de kinderen vragen over mijn werk thuis, de geschiedenis van mijn land, mijn familie en mijn vrienden.

In het weekend keken we na het eten met zijn allen een film in het Engels, maar doordeweeks gingen we meteen naar de bibliotheek om te helpen met het huiswerk van de kinderen. Ik vond dit erg interessant omdat het mij inzicht gaf in het onderwijssysteem in Tanzania en mij precies liet zien hoe en wat ze leerden. Hierdoor kon ik de inhoud die ik ze overdag in de klas leerde, meer toepasbaar maken op wat ze daadwerkelijk op school leerden. Om 21.30 uur was het tijd om naar bed te gaan. Hoewel elke dag hetzelfde schema had, was elke dag anders met nieuwe ervaringen.

Ze hadden vragen voor mij over Ierland en over mijn werk en waren vooral geïnteresseerd in het verschil tussen het Ierse onderwijssysteem en het Tanzaniaanse systeem. Daarna hebben we na de lunch natuurlijk wat gevoetbald en andere sporten zoals volleybal en korfbal gespeeld. Ik vond mijn bezoek aan het opvanghuis erg interessant en verhelderend, omdat het me de verschillende mogelijkheden liet zien die beschikbaar zijn voor de kinderen via universitaire cursussen of beroepsopleidingen, terwijl het me ook uit de eerste hand liet zien welk ongelooflijk werk Najma en Shezan doen om deze kansen te garanderen. 

Op mijn laatste avond organiseerden de moeders, James, Emanuel en Julius een barbecue als laatste afscheid. De Ierse driekleur werd opgehangen aan het Malaika Kids-bord en ze speelden ‘Amhrán an bhFiann’, het Ierse volkslied. Het was echt een bijzondere avond en ik was de moeders en James zo dankbaar dat ze deze hadden georganiseerd.

Terugkijkend op mijn reis ben ik zo dankbaar dat ik het leven bij Malaika Kids heb mogen ervaren, zelfs al was het maar voor de korte tijd dat ik daar was. Het is iets waar ik voor altijd ontzag voor zal hebben om uit de eerste hand het onvermoeibare en onbaatzuchtige werk te zien dat Najma, Shezan, James, de moeders, Emanuel, Julius en iedereen bij Malaika Kids hebben verricht, allemaal voor het grotere goed van de kinderen.